หลังจากหญิงชาวญี่ปุ่นผู้สะเทือนใจกับสงครามโลกครั้งที่ 2 จากไปในช่วงเช้า
พอคล้อยบ่าย ล่ามสาวชาวไทย 2 คนก็นำคณะพนักงานร้านค้าปลีกชาวญี่ปุ่น เป็นชายล้วน 5 คน มาเยือนพิพิธภัณฑ์แรงงานไทย พร้อมอาวุธครบมือคือ ปากกาและ notebook (สมุดโน๊ต)
เมื่อถามจุดประสงค์ ก็บอกว่ามาอบรมเรื่องราวเกี่ยวกับธุรกิจค้าปลีกร้านสะดวกซื้อในไทย จึงอยากรู้เรื่องราวของแรงงานไทย เพราะเคยเห็นในคู่มือท่องเที่ยวไทย(Guidebook ของญี่ปุ่น หน้า 138) แล้วสนใจ
5 หนุ่มกระตือรือล้นในการบันทึกเรื่องราวของแรงงงานไทยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันลงในสมุดโน๊ตอย่างเอาจริงเอาจัง (น่าจะตามอุปนิสัยคนญี่ปุ่น) ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะผ่านแต่ละห้อง
ส่วนล่ามสาวแอบบ่นว่า แปลยากมาก แต่ก็รู้อะไรเกี่ยวกับแรงงานขึ้นเยอะเลย ซึ่งก็คงไม่แปลกอะไร เพราะแม้คนไทย พูดไทยด้วยกัน และแม้เป็นคนงานไทย ก็ยังยากที่จะปะติดปะต่อทำความเข้าใจประวัติศาสตร์แรงงานไทยได้อย่างแจ่มแจ้ง
แลกเปลี่ยนกันหลายเรื่องราวจนจุใจ สุดท้ายเขาก็ถามคำถามสำคัญว่า
“ทำไมคนงานไทยจึงชอบเปลี่ยนงานบ่อย”
พร้อมสาธยายว่า คนญี่ปุ่นมักไม่ค่อยเปลี่ยนงาน มีความรักและผูกพันกับบริษัทมาก เพราะบริษัทให้ค่าจ้างและสวัสดิการต่างๆสูงเพียงพอต่อการมีมาตรฐานคุณภาพชีวิตที่ดี ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจริงๆก็อยู่กันจนเกษียณไปเลย
เราตอบแทนคนงานไทยไปหลายเหตุผล ซึ่งก็ยังความประหลาดใจว่าทำไมแรงงานไทยถึงได้รับการดูแลแบบนี้ ไม่เว้นแม้เป็นโรงงานของชาวญี่ปุ่น (ส่วนใหญ่)
ที่สุดก็ take photo ร่วมกัน ก่อนจะซาโยนาระ さようなら ขึ้นรถตู้จากไป
……………………………………………………
ไม่ทันไล่ปิดไฟห้องจัดแสดงได้หมด
2 คนหนุ่มสาวชาวฟินแลนด์ก็กดกริ่งเรียก บอกความต้องการว่าจะชมพิพิธภัณฑ์
พอดีมีงานเร่งด่วนเกี่ยวกับปัญหาความมั่นคง(เรื่องสถานที่)ของพิพิธภัณฑ์ จึงไม่ได้ออกไปพูดคุยด้วย แต่ก็ไม่เป็นปัญหากับชาวต่างชาติที่อ่านภาษาอังกฤษได้ เดินดูเองตามอัธยาศัย
แต่ก็แอบไปดูความเห็นในสมุดเยี่ยม (คอยตามอ่านของผู้มาเยือนทุกคน เป็นกำลังใจได้อย่างดี) เขียนไว้ว่า
very good visit, important museum
และ interesting, important museum, thank you
แล้วแอบไปดูตู้บริจาคด้วย วันนี้มีแบงค์ยี่สิบ แบงค์ร้อย เพิ่มขึ้นมาอีกหลายใบ เป็นอันอุ่นใจได้ว่าเดือนนี้ไม่ต้องค้างค่าไฟ
